29 اکتبر 1998 جان گلن در سن 77 سالگی با پرواز توسط شاتل فضایی دیسکاوری، تبدیل به مسن‌ترین فضانورد جهان شد.
گلن قبل از پیوستن به ناسا، خلبان جنگنده برجسته‌ای در جنگ جهانی دوم، جنگ داخلی چین و جنگ کره بود. او در سال 1962 به‌عنوان اولین فضانورد آمریکایی انتخاب شد که به دور زمین چرخید.
جان گلن در ژانویه 1964 از ناسا استعفا داد. او که یکی از اعضای حزب دموکرات بود، برای اولین‌بار در سال 1974 در مجلس سنا انتخاب شد و به مدت 24 سال، تا ژانویه 1999 آنجا خدمت کرد.
او اولین‌بار در هشت سالگی با پدرش که عضو هیئت اعزامی به جنگ بود، پرواز با هواپیما را تجربه کرد و از آن زمان مجذوب پرواز شد. پس از اتمام کالج، گلن مجوز خلبانی خصوصی و اعتبار دوره فیزیک را به‌صورت رایگان از طریق برنامه آموزش خلبانی غیرنظامی در سال 1941 به دست آورد.
4 اکتبر 1957 بود که اتحاد جماهیر شوروی اولین ماهواره خود اسپوتنیک 1 را به فضا پرتاب کرد. این امر به اعتماد آمریکا به برتری تکنولوژیک خود لطمه زد و این جایی بود که مسابقه فضایی آغاز شد.
جان گلن برای استخدام به‌عنوان فضانورد درخواست داد و جزو اعضای اولین گروه فضانوردی بود که با نام مرکوری- 7 انتخاب شد.
در سال 1995، گلن کتاب فیزیولوژی و پزشکی فضایی را خواند که توسط پزشکان ناسا نوشته شده بود. او متوجه شد که بسیاری از تغییراتی که در طول پرواز فضایی در ویژگی‌های فیزیکی یک انسان رخ می‌دهد، همان تغییراتی است که در نتیجه پیری ایجاد می‌شود.
او فکر می‌کرد که ناسا باید یک فرد مسن را به یک مأموریت با شاتل بفرستد و باید او باشد. از سال 1995، او شروع به قانع‌کردن مدیر ناسا، دن گلدین، برای این مأموریت کرد.
گلدین گفت که اگر دلیل علمی وجود داشته باشد و او بتواند همان معاینه فیزیکی را که فضانوردان جوان انجام داده بودند، بگذراند، این درخواست بررسی خواهد شد. گلن درمورد این موضوع تحقیق کرد و معاینه فیزیکی را پشت سر گذاشت. در 16 ژانویه 1998، دن گلدین اعلام کرد که گلن بخشی از اس‌تی‌اس-95 خواهد بود.
ناسا و مؤسسه ملی پیری (NIA) قصد داشتند از گلن به‌عنوان یک سوژه آزمایشی برای تحقیقات استفاده کنند. او علاوه بر این آزمایشات، عکاسی و فیلم‌برداری پرواز را نیز بر عهده داشت.
