خبرگزاری میزان - حمیدرضا آذرنگ سالها به عنوان نویسنده و کارگردان تئاتر شناخته می شد، وی طی این سالها توانست با ارائه آثار متفاوت و با کیفیت تصویر با ثباتی از خود به عنوان یک هنرمند تئاتر را ارائه دهد.
طی چند سال اخیر اما حضور او در تئاتر کمرنگ شده و بیشتر تمرکز خود را بر ایفای نقشهای متفاوت در سینما گذاشته است، آثاری که نشان دادند که آذرنگ در مدیوم سینما و البته بازیگری حرف‌های زیادی را برای گفتن دارد. پس از به ثبات رسیدن آذرنگ در سینما حال نوبت به تجربه کارگردانی در این مدیوم رسید.
آذرنگ توانست نخستین فیلم خود به نام «روزی روزگاری آبادان» را راهی سی و نهمین جشنواره فیلم فجر نماید، فیلمی که بار دیگر همچون آثار تئاتری آذرنگ به مقوله جنگ و تاثیرات روانی آن بر افراد می پردازد.
آذرنگ با فاصله از گرفتن از تاریخ مرسوم دوران دفاع مقدس به خلق موقعیتی تازه اما در همان اقلیم آبادان پرداخته است، کاراکترها انگار در زمان گیر کرده و دچار اتفاقی عجیب می شوند، «روزی روزگاری آبادان» به دنبال ساخت اثری سینمایی رفته است، اثری که بتواند جادوی موجود در این هنر را به نمایش بگذارد.
آذرنگ در فیلمنامه که اثری اقتباسی محسوب می شود، چالشی را به نام جنگ اما این بار فرای مرزهای کشور به نمایش می گذارد، نکته قابل تامل آنجاست که خانواده حاضر در این فیلم اما با لمس دوران دفاع مقدس حال ابعاد تازه ای از مشکلات جنگ را تجربه می کنند.
عنصر تخیل مهمترین عنصر موجود در فیلم حمیدرضا آذرنگ است، عنصری که شاید در داستانگویی های مرسوم این روزهای سینما کاملا از یاد رفته و آذرنگ سعی می کند در کنار خلق درام، این عنصر را بازسازی کند.
اولین تجربه سینمایی حمیدرضا آذرنگ اثری قابل دفاع در حوزه کارگردانی است، وی توانسته با وجود تمام مشکلات دوران کرونا گروه خوبی از بازیگران را کنار هم جمع کند، بازیگرانی که به خوبی توانستند یک خانواده را با کلیت فراز و فرودهای مرسومش به تصویر بکشند.
از سویی گروه بازیگران فیلم «روزی روزگاری آبادان» به هیچ وجه به دنبال خود نمایی در اثر نیستند، خودشان را به فیلمنامه سپرده اند و همین عاملی شده تا در اثر حل شوند، اتفاقی که شاید در نگاه اول بازی کم بازیگران را بطلبد، اما این کم بازی کردن کاملا بیرونی بوده و آنها به خوبی توانسته اند از پس درونیات نقش ها بر آیند.
فیلم سینمایی «روزی روزگاری آبادان» می تواند نوید حضور کارگردانی پخته از عرصه تئاتر را به ما بدهد، کارگردانی که آزمون و خطای خود را در عرصه تئاتر داشته و حال میخواهد بلندپروازی‌هایش را در سینما دنبال کند، اثری که توانست در سیل آثار کم رمق جشنواره فیلم فجر در دوره اخیر یک سر و گردن بالاتر از بقیه بایستد.
انتهای پیام/
