بازوهای یک کهکشان مارپیچی بزرگ با وسعت 60,000 سال نوری در این پرتره دیجیتالی از M51 که توسط تلسکوپ فضایی هابل گرفته‌ شد، باز می‌شوند.

درواقع، M51 یکی از سحابی‌های مارپیچی شاخص است که بازوهای پیچ در پیچ آن با یک منحنی ریاضی معروف به «مارپیچ لگاریتمی» توصیف می‌شود. مارپیچی که جدایی آن به روشی هندسی با افزایش فاصله از مرکز رشد می‌کند.

اعمال لگاریتم برای جابه‌جایی مختصات نقاط نسبت به مرکز M51، بازوهای مارپیچی کهکشان را در خطوط مستقیم و مورب ایجاد کرد.

در تصویر روز ناسا چه می‌بینیم؟

تصویر ویرایش‌شده نشان می‌دهد که بازوها توسط شکل‌گیری ستارگانی ردیابی شده‌اند که با مناطق ستاره‌سازی صورتی و خوشه‌های ستاره‌ای جوان آبی پوشانده‌ شده‌ است.

به‌نظر می‌رسد کهکشان همراه NGC 5195 (بالا) مسیر بازوی خود را تغییر می‌دهد و نسبتاً تحت تأثیر بازشدن M51 قرار نمی‌گیرد.

مارپیچ‌های لگاریتمی که به عنوان Spira Mirabilis نیز شناخته می‌شوند، در طبیعت در همه مقیاس‌ها یافت می‌شوند. به‌عنوان مثال، آنها می‌توانند طوفان‌ها، ردپای ذرات زیراتمی در یک محفظه حباب و البته گل کلم را نیز توصیف کنند.