به گزارش همشهری آنلاین، این اثر باستانی که شکسته و از قسمت تنه جدا شده موجب شگفتی ساکنان محلی شده و توجه باستان‌شناسانی را به خود جلب کرده که مشتاق شناخت تاریخ آن هستند. این مجسمه به ارتفاع ۳.۱ فوت که در دو تکه و با یک بازوی شکسته پیدا شد، نخستین بار توسط دیپالی نایدو، یکی از ساکنان روشیکوندا حین پیاده‌روی عصرانه کشف شد. او با فهمیدن اهمیت این کشف، بلافاصله مقامات را مطلع کرد و در نهایت این مجسمه به اداره باستان‌شناسی و موزه‌های ایالت آندرا پرادش تحویل داده شد.
آقای آر. فالگونا رائو، معاون مدیر این اداره، حدس می‌زند قدمت این مجسمه به قرن سیزدهم یا چهاردهم میلادی بازگردد، هرچند احتمالاً منشأ آن شمال آندرا پرادش نیست. او توضیح داده: «بیشتر مجسمه‌های این منطقه، آن دوره از سنگ‌های خوندالیت ساخته می‌شدند، اما این مجسمه از جنس گرانیت است.»
این مجسمه را تصویری از «لرد ویشنو» در قالب «جاناردانایا» شناسایی کرده‌اند که یکی از ۲۴ تجلی الهی شناخته‌شده توسط معابد تیروپاتی تیرومالا (TTD) است.
لرد ویشنو یکی از اصلی‌ترین ایزدان در آیین هندو محسوب می‌شود که نگهبان و محافظ جهان است. او نماد اصول دارما (درستی) است و بیشتر موجودی خیرخواه توصیف می‌شود که برای بازگرداندن نظم کیهانی در جهان مداخله می‌کند. نام «جاناردانا» از زبان سانسکریت گرفته شده و «جانا» به معنای مردم یا موجودات زنده و «آردانا» به معنای رفع یا کاهش رنج است. این شکل از ویشنو نمادی از نقش او به عنوان حامی بشریت است که بر تعهد او به حفاظت و پرورش زندگی تأکید دارد.
بازوی شکسته مجسمه احتمالاً زمانی شَنخا (صدف) را در دست داشته که نماد مهمی در هنر مذهبی هندو به شمار می‌رود و نمایانگر صدای آغازین آفرینش و دعوت به درستی و نیکی است. باستان‌شناسان معتقدند این مجسمه احتمالاً زمانی زینت‌بخش معبد بوده و بعدها بنا بر رسوم رایج، پس از آسیب دیدن به خلیج بنگال سپرده شده است.
عصر شنبه این مجسمه با دقت به موزه ویشاکا منتقل شد تا در بخش باستان‌شناسی برای بازدید عموم به نمایش گذاشته شود. آقای رائو با اشاره به اهمیت تاریخی این کشف گفته: «سفر این مجسمه در طول زمان و امواج بسیار شگفت‌آور است.»
منبع: عصر ایران
