یافته‌های جدید نشان می‌دهد افزایش جزئی دمای بدن می‌تواند نشانه افسردگی باشد. این کشف ساده اما مهم، راهی کم‌هزینه برای شناسایی زودهنگام این اختلال ارائه می‌کند.

 

به گزارش ایرنا، وبگاه ارث در گزارشی آورده است: غم و افسردگی می‌توانند به‌ اندازه‌ای سنگین باشند که شانه‌هایتان را خم کنند و حتی باعث شوند گرمای خفیفی روی صورت خود احساس کنید، گویی کسی دمای هوا را بالا برده است.

 

بسیاری از افراد این موضوع را تجربه کرده‌اند: وقتی افسردگی ظاهر می‌شود، گرمای ملایمی هم همراه آن می‌آید. پزشکان دهه‌هاست در این فکرند که آیا این گرمای اضافی بدن، تصادفی است یا سرنخی از چیزی عمیق‌تر.

 

داده‌های جدید نشان می‌دهد این دو احساس چنان به یکدیگر مرتبط هستند که نمی‌توان آن را تصادفی دانست. تشخیص زودهنگام افسردگی می‌تواند از ماه‌ها رنج پیشگیری کند، و یک دماسنج معمولی برای اندازه‌گیری دمای بدن ممکن است یکی از ابزار لازم برای آن باشد.

 

 

یک گروه پژوهشی با هدایت دانشگاه کالیفرنیا، سانفرانسیسکو و همکارانشان در ۱۰۶ کشور، به مدت هفت ماه نمرات افسردگی و دمای بدن بیش از ۲۰ هزار داوطلب را بررسی کردند. پس از دومین ماه تحلیل، الگویی بسیار واضح ظاهر شد: نمرات بالاتر افسردگی به معنای دمای بالاتر بدن بود.

 

شرکت‌کنندگان هر روز از دماسنج خانگی استفاده می‌کردند و حلقه‌های هوشمندی می‌پوشیدند که هزاران بار در طول ۲۴ ساعت، دمای پوست را اندازه‌گیری می‌کرد. با این روش، هم داده‌های لحظه‌ای و هم پیوسته ثبت می‌شد و به مطالعه وسعت بی‌سابقه‌ای می‌داد.

 

هر افزایش در نمره افسردگی با افزایش جزئی دما (معمولاً کمتر از ۰.۵ درجه سانتی‌گراد) همراه بود؛ اما این ارتباط در همه آب‌وهواها، سنین و فصل‌ها ثابت بود.

 

 

هوای خنک شب به مغز کمک می‌کند به خواب عمیق فرو رود؛ اما داوطلبانی که نمره افسردگی بالاتری داشتند، پس از غروب آفتاب به خوبی گرما را دفع نمی‌کردند. منحنی دمای بدن آن‌ها مسطح‌تر به نظر می‌رسید، که ممکن است نشان‌دهنده اختلال در ساعت داخلی بدن باشد؛ ساعتی که ترشح هورمون‌ها و ساختار خواب را تنظیم می‌کند.

 

کم‌خوابی مزمن یک عامل خطر برای اختلالات خلقی است؛ بنابراین کاهش کُند دما می‌تواند بار بیشتری بر چرخه‌ای که از قبل سنگین است، اضافه کند. پژوهشگران ریتم شبانه‌روزی مدت‌هاست متوجه شده‌اند که نور، زمان غذاخوردن و ورزش، این ساعت را تنظیم می‌کنند.

 

 

تنظیم دمای مرکزی بدن یک کار تمام‌وقت است. ماهیچه‌ها، کبد و حتی مغز همیشه در حال تولید گرما هستند، در حالی که جریان خون به پوست و تعریق آن را دفع می‌کنند. هورمون‌های استرس، التهاب خفیف و تغییرات در ناقل‌های عصبی، که همه در افسردگی شایع هستند، می‌توانند غدد عرق را مسدود و رگ‌های خونی نزدیک به پوست را تنگ کنند.

 

مطالعات پوستی‌الکتریکی (که فعالیت غدد عرق را ردیابی می‌کنند) اغلب در افراد افسرده سطح پایین‌تری را نشان می‌دهند، که حاکی از سرمایش ضعیف‌تر بدن است. افزایش مداوم نیم درجه ممکن است بی‌ضرر به نظر برسد؛ اما در طول هفته‌ها، بر ضربان قلب تأثیر می‌گذارد، سطح انرژی را مختل می‌کند و خواب ترمیمی را کاهش می‌دهد.

 

این کشش پایدار می‌تواند عمق غم را بیشتر کند و چرخه‌ای ایجاد کند که در آن احساس افسردگی، سرمایش بدن را کُند و سرمایش ناکافی هم خلق‌وخو را بدتر می‌کند.

 

 

قدم بعدی در طرح ساده است؛ اما در عمل پیچیده: تنظیم عمدی دمای بدن و مشاهده تغییرات آنی خلق‌وخو. آزمایش‌ها مقایسه خواهند کرد که سونا، جلیقه‌های گرمایی و غوطه‌وری در آب کدام یک بیشترین اثر خنک‌کنندگی پایدار را دارند. پژوهشگران همچنین بررسی خواهند کرد که آیا هماهنگ‌کردن گرمای محیط با ریتم دمای منحصربه‌فرد هر فرد نتایج بهتری دارد یا نه.

 

هیچ‌کس انتظار ندارد گرما به‌تنهایی درمان افسردگی را متحول کند؛ اما می‌تواند برای کسانی که گزینه‌های غیردارویی را ترجیح می‌دهند یا به پل ارتباطی میان جلسات مشاوره نیاز دارند، تسکین‌بخش باشد.

 

فعلاً، وقتی خلق‌وخویتان پایین است، نگاه‌کردن به دماسنج می‌تواند هشدار اولیه‌ای باشد که سیستم بدن از تعادل خارج شده است. افزایش جزئی دما، همراه با غم یا خستگی مداوم، ممکن است دلیل کافی برای صحبت با یک پزشک باشد.