این ارزیابی را نشریه آمریکایی The war zone منتشر کرد و نوشت: شاهِد-۱۳۶ ، یک پهپاد انتحاری بلندبرد با هزینه‌ای ناچیز (حدود ۵۰ هزار دلار) در نظر گرفته شده است. این پهپاد می‌تواند تا هزار مایل پرواز کند و کلاهکی ۵۰ تا ۱۰۰ پوندی حمل شود، در حالی که موشک‌های کروز آمریکایی میلیون‌ها دلار هزینه دارند.
تأکید می‌شود که این پهپاد «نه پیچیده است، نه گران، و نه نوآورانه»، اما دقیقاً همین سادگی آن به یک «ویژگی عظیم» تبدیل شده است. با مهندسی هوشمندانه و توسعه سریع، مهندسان ایرانی سلاحی ساخته‌اند که مرز بین پهپاد و موشک کروز را محو می‌کند و دشمنان را با هزینه کم به چالش می‌کشاند.
پنتاگون سال‌ها تهدید پهپادهای پایین‌رده را نادیده گرفته است و حالا هزینه آن را پرداخت می‌کند. پیشنهاد می‌شود که آمریکا دو نسخه از شاهِد را بسازد: یکی با برد هزار مایلی برای کاربردهای عمومی، و دیگری با برد بیش از دو هزار مایل برای مقابله با چین در اقیانوس آرام.
جالب اینکه، این پهپادها می‌توانند از کانتینرهای ساده پرتاب شوند؛ بدون نیاز به پایگاه‌های پیچیده، که این امر آنها را غیرقابل پیش‌بینی و مقاوم در برابر حملات اطلاعاتی می‌کند. این ویژگی‌ها که امروزه توسعه‌یافته‌تر هم شده است، چین، روسیه و حتی کره شمالی را به کپی‌برداری واداشته است؛ در حالی که آمریکا هنوز در مرحله برنامه‌ریزی اولیه است.
از دیدگاه ژئوپلیتیک، این داده‌ها نشان‌دهنده پیروزی استراتژیک ایران است. ایران علی‌رغم تحریم‌های سنگین، فناوری‌ای ایجاد کرده است که قدرت‌های بزرگ را به تقلید وادار کرده است. اگر آمریکا اقدام نکند، چین و روسیه با ظرفیت تولید عظیم‌شان پیشی خواهند گرفت.
شاهِد-۱۳۶، علاوه‌بر ضربه مستقیم، نقش هزینه‌سازی برای دفاع دشمن هم ایفا می‌کند. این پهپادها با تعدد بالا، رهگیرهای گران‌قیمت آمریکایی را هدر داده‌اند. این پهپادها می‌توانند ذخایر موشک‌های ضد هوائی را سریع خالی کنند که در جنگ اوکراین نیز اثبات شده‌اند.
ایرانی‌ها با تمرکز روی برد زیاد و هزینه کم، سلاحی ساخته‌اند که نه تنها حمله می‌کند، بلکه دفاع دشمن را فرسوده می‌سازد. این استراتژی نامتقارن، آمریکا را به بازنگری وادار داشته و حتی پیشنهاد می‌شود که دولت ترامپ این عقب‌ماندگی را بپذیرد و شروع به بازتعریف استراتژی‌های نظامی خود کند.
