این نمایشگاه سومین نمایشگاه احمدرضا احمدی و اولین نمایشگاه پس از مرگ او محسوب می‌شود.

به گفته تکین آغداشلو، برپا کننده این نمایشگاه، شروع نقاشی احمدرضا احمدی به یک دوره بیماری بلندمدتی که داشت، برمی‌گردد. در این مدت او دچار افسردگی شده بود که به توصیه دکترش، شروع به نقاشی می‌کند و نقاشی کردن، خیلی به اوضاع روحی او کمک می‌کند و نتیجه‌اش این آثاری است که از او باقی مانده است. شاید بتوان این آثار را امتداد طبع شعر و جهان‌بینی شاعرانه او دید؛ جهانی که قبلا در کلمات او می‌دیدیم اما حالا در این آثار به صورت نقاشی می‌توان حس کرد.

در بیانیه این نمایشگاه آمده است: «کشیدن آبرنگ‌ها نه از تفنن و نه از دل خوشی بود. آنها در روزهای انهدام کامل روحی که مرا تسخیر کرده بود، انجام شد؛ روزهای افسردگی که مدام زمین از زیر پاهایم می‌گریخت و سقف آسمان آن‌قدر پایین آمده بود که مرا به خفگی می‌برد. آبرنگ‌ها تولد یافتند و روزهایم آرام آرام دلپذیر شدند. تو هر چه برای ادامه زندگی دلایل محکم بیاوری، مرگ کور و کر است اما جا پای عاشقان در برف ماندنی است و آب نمی‌شود.»

این نمایشگاه تا ۱۴ مهر در گالری باوان به نشانی خیابان مطهری، خیابان لارستان، خیابان عبده، پلاک ۷ برقرار است.