یداله سهرابی، در گفتگو با خبرنگار مهر گفت: امروزه روشن شده که سلامت مردم فقط در مراکز درمانی شکل نمی‌گیرد، بلکه در خانه، مدرسه، محیط کار و فضای اجتماعی ایجاد می‌شود. عواملی مانند وضعیت اقتصادی، آموزش، شرایط محیط‌زیستی، امنیت اجتماعی، نوع مسکن، فرهنگ و سبک زندگی، همگی تعیین می‌کنند که فرد چقدر سالم باشد. این‌ها همان عوامل اجتماعی مؤثر بر سلامت هستند. اگر این عوامل بهبود نیابند، هیچ نظام سلامت قدرتمندی نمی‌تواند شاخص‌های سلامت جامعه را به‌طور پایدار ارتقا دهد.
رئیس کمیسیون دارو و تجهیزات نظام پزشکی، به ارزیابی نقش وضعیت اقتصادی و آموزش در سلامت، اشاره کرد و افزود: یکی از مهم‌ترین عوامل، وضعیت اقتصادی و اجتماعی مردم است. درآمد مناسب، اشتغال پایدار و امنیت مالی به مردم امکان می‌دهد تغذیه سالم، مسکن مناسب و سبک زندگی سالم‌تری داشته باشند.
سهرابی ادامه داد: عامل دیگر، آموزش و سواد سلامت است. فردی که آموزش کافی دارد، بهتر می‌تواند تصمیم‌های درست برای پیشگیری از بیماری‌ها بگیرد، رفتارهای پرخطر را کنار بگذارد و در زمان مناسب به پزشک مراجعه کند. بنابراین، ارتقای سطح آموزش عمومی، یکی از ارکان اصلی بهبود سلامت است.
رئیس نظام پزشکی نوشهر، به اهمیت همکاری درون‌بخشی نظام سلامت، اشاره کرد و گفت: برای ارتقای شاخص‌های سلامت، لازم است همه اجزای نظام سلامت مانند چرخ‌دنده‌های یک ساعت، هماهنگ کار کنند. همکاری بین واحدهای بهداشت، درمان، بیمارستان‌ها، مراکز جامع سلامت، اورژانس و شبکه‌های بهداشتی، باعث می‌شود خدمات یکپارچه، سریع و با کمترین خطا به مردم برسد. به ویژه امروز که پرونده الکترونیک سلامت و برنامه‌های یکپارچه مانند کنترل فشارخون و دیابت اجرا می‌شود، هماهنگی درون‌بخشی بیش از گذشته ضروری است.
سهرابی در عین حال تاکید کرد: سلامت فقط یک موضوع درمانی نیست و برای سالم نگه داشتن مردم، نیازمند همکاری همه دستگاه‌ها هستیم. مثلاً رفع آلودگی هوا بدون محیط‌زیست ممکن نیست. مبارزه با سوءتغذیه بدون آموزش و پرورش و کشاورزی امکان‌پذیر نیست. ساخت شهرهای سلامت‌محور بدون مشارکت شهرداری‌ها عملی نخواهد بود. بنابراین، همکاری بین‌بخشی برای کاهش نابرابری‌ها، پیشگیری از بیماری‌ها و ارتقای سلامت ضروری است. هر دستگاهی باید بداند که تصمیماتش «اثر سلامت» دارد.
عضو شورای عالی نظام پزشکی، در همین راستا گفت: سلامت یک مسئولیت مشترک است و تنها مربوط به وزارت بهداشت نیست. حکمرانی مؤثر سلامت یعنی سیاست‌گذاری در سطح دولت، مجلس، شوراهای محلی، سازمان‌های مردم‌نهاد و بخش خصوصی همگی باید سلامت‌محور باشد. وقتی تصمیمات کلان اقتصادی، شهری، عمرانی، آموزشی یا محیطی بدون توجه به سلامت گرفته شود، آثار منفی آن دیر یا زود بر مردم تحمیل می‌شود. از سوی دیگر، مشارکت مردم و NGO ها باعث می‌شود برنامه‌ها ماندگار و اثربخش شود.
سهرابی، در جمع‌بندی نقش همکاری‌ها در ارتقای شاخص‌های سلامت، اظهار داشت: اگر بخواهیم به سمت جامعه سالم‌تر حرکت کنیم، باید نگاه ما از درمان‌محوری صرف، به سلامت‌محوری و عدالت در سلامت تغییر کند و بهبود شاخص‌های سلامت تنها در صورتی اتفاق می‌افتد که به عوامل اجتماعی مؤثر بر سلامت توجه جدی شود، همکاری درون‌بخشی نظام سلامت تقویت گردد، همکاری بین‌بخشی در همه سطوح گسترش یابد و حکمرانی فرابخشی سلامت به صورت واقعی اجرا شود.
عضو شورای عالی نظام پزشکی تاکید کرد: با تحقق این موارد، می‌توانیم شاهد کاهش نابرابری‌ها، افزایش کیفیت زندگی و ارتقای پایدار سلامت مردم باشیم.
