به گزارش خبرنگار مهر ب ه نقل از مدیسن نت، محققان اخیراً گزارش دادند که اگر تومورها به رگهای خونی اصلی پیشروی کنند، میتوانند موجب لخته شدن خون شوند که منجر به نارسایی اندامها میشود.
محققان گفتند به همین دلیل است که برخی از افراد مبتلا به سرطان پیشرفته زود میمیرند، در حالی که برخی دیگر حتی با وجود گسترش سرطان در سراسر بدنشان زنده میمانند.
دکتر «متئو لیگوریو»، محقق ارشد از مرکز پزشکی دالاس، در یک بیانیه خبری گفت: «سوال بزرگی که ما سعی در پاسخ به آن داشتیم این بود: چه چیزی بیماران سرطانی را میکشد؟ چرا آنها یک روز خاص میمیرند، نه شش ماه زودتر یا دیرتر؟»
برای بررسی این موضوع، محققان پروندههای بیش از ۱۰۰ بیمار را که بر اثر سرطان روده بزرگ، ریه، تخمدان، کبد یا لوزالمعده فوت کرده بودند، تجزیه و تحلیل کردند. آنها همچنین ۳۱ بیمار لاعلاج را در آسایشگاهها، از جمله ۲۱ نفر با تومورهای جامد و ۱۰ نفر با سایر بیماریها، استخدام کردند. وقتی بیماران، به طور متوسط ۳۸ روز پس از ورود به مطالعه، فوت کردند، لیگوریو کالبدشکافی انجام داد تا رگهای خونی اصلی آنها را بررسی کند.
برخلاف بیمارانی که به دلایل دیگر فوت کردند، افراد مبتلا به سرطان معمولاً تومورهایی داشتند که تا رگهای خونی آنها رشد کرده بود. سیتیاسکن نشان داد که این بدخیمیها در هفتهها یا ماههای قبل از مرگ وجود داشتند.
نمونههای خون همچنین افزایش شدید تعداد سلولهای سرطانی در جریان خون درست قبل از مرگ را نشان داد.
لیگوریو این یافتهها را کنار هم قرار داد تا نظریه جدیدی در مورد دلیل مرگ نهایی بیماران سرطانی ایجاد کند.
وقتی تومورها وارد رگهای خونی اصلی میشوند، ذرات میکروسکوپی سرطان ممکن است وارد جریان خون شوند و احتمال لخته شدن خون را افزایش دهند.
این لختهها جریان خون به اندامهای بیمار را کاهش میدهند و منجر به نارسایی سیستمهای اندامی میشوند که در نهایت باعث مرگ میشود.
برای اعتبارسنجی این نظریه، محققان سپس سیتیاسکنهای ۱۲۵۰ بیمار سرطانی آلمانی را بررسی کردند. مشخص شد که اکثر بیماران تومورهایی داشتند که به رگهای خونی اصلی آنها نفوذ کرده بود.
این تیم اکنون در حال تنظیم یک کارآزمایی بالینی است تا ببیند آیا درمانهایی برای محدود کردن گسترش سرطان به رگهای خونی میتواند بقای بیمار سرطانی را افزایش دهد یا خیر.
محققان معتقدند: «جراحی یا پرتودرمانی برای درمان تومورهایی که به رگهای خونی بزرگ نزدیک میشوند، میتواند به طور بالقوه نحوه تشخیص، مدیریت و درمان بیماران مبتلا به سرطان را متحول کند.
