همشهری آنلاین_فاطمه عسگری نیا: جایی که به واسطه حضور انبوه این مهاجرین در ان همواره به عنوان کابل ایران هم از ان یاد می شده اما این بازار از روزی که طرح اخراج مهاجرین غیر قانونی افغانستان در ایران کلید خورد دیگر رونق گذشته را ندارد. کاهش مراجعه افغانستانی ها به بازار باعث شده تا کسبه به خصوص کسبه افغانستانی قرار داد ملک های تجاری اجاره ای خود را با مالکان فسخ کنند. ارز فروشان مستقر در ابتدای بازار هم دیگر کسب و کارشان از رونق افتاده است. سری به این بازار زدیم تا حال و هوای این روزهای ان را روایت کنیم.

ارز فروشان افغان پَر

از ازدحام و شلوغی مقابل بازار خبری نیست. برخلاف گذشته که ارزفروشان پول افغان مانند سیاه لشکری همیشه در ابتدای بازار برای چنج کردن ارز مهاجرین افغان صف می کشیدند حالا تعدادشان به اندازه انگستان یک دست هم نمیرسد. هوا گرم است و همین باعث شده تا هر کدامشان سایه ای را انتخاب کنند و به انتظار مشتری دست هر رهگذری را نگاه کنند می گویند رد یک ماه اخیر کاسبی خوبی نداشتیم : «قبلا هم افغانستانی هایی که تازه از افغانستان می امدند مشتری مان بودند هم مهاجرینی که سالهای گذشته از ایراان به کشورهای اروپایی رفته بودند و به محض رسیدن به تهران برای چنج کردن دلار و پوند و پول افغان به این جا می امدند اما این روزها بازار کساد است ما هم باید تا شهریور برویم.»ارزش هر افغان هم حسابی در ایران پایین امده است.

نخودشور بزن به یاد کابل

کمی ان سو تر بساط نخودشور فروشان و سوپ افغان فروشان است وحید نخود شور می فروشد می گوید از وقتی بچه ای ده ساله بوده بساطش را ابتدای بازار امین السلطان پهن کرده و حالا که برای خودش جوانی خوش قد و قامت شده حسابی در کارش خبره است : «حالا که ما در کارمان خبره شدیم مشتری نیست اشکالی ندارد روزی رسان خداست!» لبخندی می زد. دندان های کامپوزیت سفیدش نمایان می شود: «نخودشور از ان غذاهای باب دل افغانیهاست که خیلی ها فقط برای خوردن ان به این منطقه می امدند. از یک ماه گذشته تا امروز هر روز صبح دو دستگاه اتوبوس دور میدان مولوی مستقر بود و مهاجرین غیر قانونی و بدون مدرک را جمع اوری می کردند.» متولد ایران است برای زندگی بی دردسر در ایران برای خودش قانون های نانوشته دارد: «نه چیزی می بینم، نه چیزی می شنوم نه چیزی می گویم این رمز زندگی سالم در ایران است که من رعایت کردم و حالا ماندگارم.»

برویم مملکتمان را بسازیم

بوی تند نخور شور را پشت سرمی گذارم و راهی بازار سرپوشیده امین السلطان می شوم زوج جوانی چند قدم جلوتر با چند پتوی گلباقت و خورده خریدهای دیگر می روند کنار یک چمدان فروشی می ایستند گویا از برگشت به افغانستان خوشحالند : «تا شهریور باید خاک ایران را ترک کنیم می رویم که کشور خودمان را بسازیم تا کی می خواهیم در کشور غریب زندگی کنیم مهمانی بس است دیگر!» نه خشمی دارند از ایرانی ها نه نگران از برگشت به افغانستان هستند مخصوصا زن جوان : «من ایران را دوست دارم اما باید قبول کنیم که رفتنی باید برود. امیدواریم ذوقمان برای برگشت به وطن کور نشود ما خاکمان را دوست داریم و می خواهم بچه هایم در وطن خودشان بزرگ شوند.»

این جا هم وطن ماست

کسبه افغان اما نظر دیگری دارند کسانی که از عمر مهاجرتشان به ایران حدود ۴۰ سال می گذرد. فروشنده لباسهای سنتی زنانه افغانستان می گوید: « ۴۰ سال در این کشور کار کردم. تولیدی کفش و لباس زنانه دارد ههم سه فرزندم در ایران بدنیا امدند بزرگ شدند و تحصیلات عالیه دارند من ایران را وطن خود می دانم هرچند مطمئنم با خروج افغانستانیها کار و کسبمان بی رونق و کم می شوداما امیدوارم راهی برای ماندن مهاجران و ساماندهی انها پیدا شود» او امیدوار است به تصویب لایحه سازمان ملی مهاجرت : «این لایحه باید سالهای گذشته تصویب می شد تا من کار افرین افغانستانی مجبور نبودم تمام دارایی خود را به نام دیگری به ثبت برسانم.»

این بی رونقی بازار را به جان می خریم

کسبه ایرانی بازار امین السلطان هم این روزها کسب و کار پر رونقی نداریم به قول حاج عباس می گوید بازار کساد است کساد: «با این که بازار کساد است و در یک ماه گذشته سرجمع ۱۰ پیراهن مردانه بیشتر فروش نداشتم اما ترجیح می دهم این روند ادامه پیدا کند. ما مخالف حضور مهاجرین افغانستانی نیستیم اما مخالف ورود بی حساب و کتابشان به ایران هستیم ایران امروز با چالشهای حیاتی بزرگی مانند بی ابی و بی برقی روبروست من به عنوان یک ایرانی وظیفه خودم می دانم رعایت کنم و چراغ های اضافی مغازه را خاموش کنم اما سری به مغازه های افغانستانی بزنید و حجم انرژی که مصرف می کنند ببینید! »سری تکان می دهد و می گوید از کودکی به همراه پدرم در این مغازه بودم از سالی که حضور افغانستانیها روز به روز در ایران بیشتر شد اجازه واحدهای تجاری این بازار هم از طرف مالکان بیشتر شد و این فشار زیادی به کسبه ایرانی وارد می کند.

از انتهای بازار که خارج می شوم پیاده راه هم حسابی خلوت است و دیگر از ان همهمه مردم چمدان به دست با لباسهای سنتی افغانستانی خبری نیست!