به گزارش گروه وب گردی خبرگزاری صدا و سیما؛ احتمال مى‌رود که انسان در میان اسمایى که در این آیات (۲۲- ۲۴) آمده است، به اسم اعظم دست پیدا کند، زیرا در این آیات، حدود پانزده و یا با عنایتى، هجده صفت از صفات الهى آمده است که هر کدام نشانگر کمالات بى انتهاى اوست.
معبود واقعى، وجودى است که علم و رحمت و قداست و عزّت و قدرت و عظمت و احاطه کامل را داشته باشد و چون این صفات مخصوص خداوند است، پس معبودى جز او نیست.
در قرآن هر کجا غیب و شهود کنار هم آمده، ابتدا غیب آمده و سپس شهود و این اشاره است یا به اهمیّت آن یا به کثرت موارد آن.
امام صادق علیه السلام فرمود: «الغیب ما لم یکن و الشهادة ما قد کان» «۱» غیب آن است که واقع نشده و شهود آن است که وجود یافته است.
هُوَ اللَّهُ الَّذِی لا إِلهَ إِلَّا هُوَ عالِمُ الْغَیْبِ وَ الشَّهادَةِ هُوَ الرَّحْمنُ الرَّحِیمُ «۲۲»
او خدایى است که معبودى جز او نیست، به غیب و شهود آگاه است. او مهربان و بخشنده است.
نکته‌ها
۱- یکتایى و یگانگى، اولین و مهم‌ترین اصل در صفات الهى است. «هُوَ اللَّهُ الَّذِی لا إِلهَ إِلَّا هُوَ»
۲- او که همه به دنبال اویند، خداست. «هُوَ اللَّهُ»
۳- علم خداوند به غیب و شهود یکسان است. «عالِمُ الْغَیْبِ وَ الشَّهادَةِ»
۴- با اینکه خداوند همه چیز را مى‌داند، «عالِمُ الْغَیْبِ وَ الشَّهادَةِ» ولى با رحمت با بندگان برخورد مى‌کند. اگر علم او بیم‌آور است، رحمت او امیدبخش است و در تربیت، انسان باید بین بیم و امید باشد. «الرَّحْمنُ الرَّحِیمُ»
۵- هر موجودى جز خداى یکتا، فاقد علم و رحمت گسترده است. هُوَ ... عالِمُ الْغَیْبِ ... هُوَ الرَّحْمنُ الرَّحِیمُ
